Zaterdagmiddag. Een grote lange tafel, de tuindeuren staan open. De kleinkinderen spelen buiten. Aan tafel zit de familie De Koning. Met de favoriete soep, gemaakt door Maria. Eerst tijd voor koffie, straks een wijntje erbij en dan nog het avondeten op tafel. Dit doen ze eigenlijk veel te weinig, vinden ze. Logisch ook. Ze werken allemaal ‘op de zaak’. Ze zien elkaar wel veel, maar écht tijd voor elkaar, die is er veel minder. Waar ze ook niet vaak de tijd voor nemen: het vertellen van het verhaal van Koning Koudetechniek. Maar vooruit, ze maakten een uitzondering. Meet the family!
Gerrit en Maria de Koning, bij hen begon het allemaal. Deze mooie familie en het ook al zo mooie bedrijf. Drie kinderen kregen ze. Met inmiddels dezelfde passie voor (koel)techniek en ondernemerschap. Maria schept enthousiast de soep op, geeft de kleinkinderen wat te drinken en vertelt tussendoor met veel warmte over die begintijd. “Gerrit was altijd al veel aan het werk. Toen hij thuis kwam met het idee om een bedrijf op te zetten was ik ook niet verbaasd.” Telkens dat idee: ik wil het zelf doen. Ondernemersbloed, dat zal het zijn. Maria: “Ik wilde hem ook niet afremmen, al vond ik het prima toen hij nog in loondienst werkte.” Het bloed kroop vervolgens waar het niet gaan kon. Eerst samen ondernemen met een compagnon, later helemaal voor zichzelf.
Risico’s nemen
In 2002 kocht Gerrit zijn eerste bedrijfspand. Een sprong in het diepe. Maria: “Het was wel spannend.” Gerrit: “We moesten ons eigen huis als onderpand geven. Dat was best een dingetje, toen ik met dat idee thuis kwam.” De zoons bewonderen het lef van pa en ma. Marc: “Die risico’s die zij genomen hebben, die speelden voor ons niet.” Gerrit is er nuchter over: “Ik was ervan overtuigd dat dat ging. En ik heb het geluk gehad dat we snel konden groeien. Ik ben trouwens ook blij dat Marc en Geert zijn aangehaakt. Als ik het alleen had moeten doen, was het nooit zo groot geworden. Ik ben vooral praktisch ingesteld. De administratie is minder mijn ding. Een agenda bijhouden? Dat is niks voor mij.”
Hij vertelt over die eerste jaren: “Toen was nog niets gestructureerd hé? Ik ging naar klanten en schreef op een kladje wat ik moest doen. De insteek was meer: we zien wel…. Daar kun je je nu niets meer bij voorstellen.” Nog altijd plukt het bedrijf de vruchten van de ‘goede prater’ die de grondlegger is. Gerrit stapte gewoon bij een klant binnen en vertelde zijn verhaal. Hij had de gunfactor. “In het begin moest je er veel tijd in steken om klanten te krijgen, we kregen vaak te horen dat we als bedrijf eigenlijk te klein waren. Maria werkte in die tijd nog in de zorg. Ze stopte daarmee om bij te springen in het bedrijf. “Ik had inmiddels al een opleiding boekhouden gedaan. Op een gegeven moment voelde het ook echt als ons bedrijf.”
Zoons in de zaak
Al snel kwamen ook de zoons erbij. Marc: “Dat ging eigenlijk vanzelf. Wij werkten daar in de avonden en op zaterdag al. Geert zat meer in de uitvoering, ik op kantoor. Dat is altijd zo gebleven. Ik richt me vooral op de commercie en de verkoop, Geert houdt zich bezig met het operationele gedeelte.” Ook de vrouwen van Marc en Geert werken in de zaak. Linda: “Ik was zwanger van ons eerste kindje en wilde graag 2 dagen gaan werken. Marc vroeg of ik niet bij Koning wilde komen werken. Voor Maria was de boekhouding inmiddels een hele klus, dus ik kon haar daar goed bij helpen.”
Juiste moment
Zus Marlijn kwam 2011 in dienst. Zij studeerde SPH in Eindhoven en werkte al wat jaren in de geestelijke gezondheidszorg. Dit heeft ze altijd met plezier gedaan. “Toen Marc en Geert me vroegen om hier te komen werken dacht ik eerst: ik ga daar toch niet op kantoor zitten.” Waarom dan toch die stap? “Ik dacht: het is nu of nooit. Ik ben niet vies van een uitdaging. Het voelde als het juiste moment. Ik heb toen de boekhouding overgenomen.” Marlijn lachend: “De mensenkennis uit mijn vorige baan komt me goed van pas. Ik kijk soms wel anders naar situaties dan Marc en Geert, misschien is dat ook het vrouwelijk oog. Het is denk ik wel goed dat er vanuit verschillende perspectieven gekeken wordt.”
Die boekhouding was trouwens niet echt ‘het ding’ van Marlijn. “Ik ben secuur in mijn werk, maar niet met cijfertjes. Ik ben vrij snel gaan focussen op de bouw van een softwarepakket waarmee we konden automatiseren richting klanten en monteurs buiten. Dat was ook wel nodig, de gele post-its hingen toen nog overal.”
Tijd voor een drankje. De kleinkinderen willen even tv kijken. En tussendoor is er nog even tijd om een foto te maken. In een stralend herfstzonnetje staan Marlijn en haar man op de foto. Ook John werkt sinds 2013 bij het bedrijf. “Ik heb hbo civiele techniek gestudeerd”, vertelt hij. “Ik had net een nieuwe baan, toen de vraag kwam: waarom kom je niet bij ons werken?” Kort daarna ging Leonie (vrouw van Geert) ook bij Koning aan de slag, al was er wel even twijfel. “Ze hadden het al vaker gevraagd, maar ik had een fijne baan, dus ik wilde het ook niet zomaar opgeven”, vertelt ze.
Begrip voor elkaar
De schoondochters vertellen dat het vooral voordelen heeft, het samen werken in de zaak. Je begrijpt elkaar beter. Je bent er allebei bij betrokken dus je snapt dat het soms druk en heftig kan zijn. Want ja, het is niet altijd alleen maar ‘leuk’. En natuurlijk hard werken, overdag maar ook in de avond en zelfs de nacht. Daar klagen ze niet over, integendeel. “Maar onze mannen zijn wel vaak van huis”, zeggen de dames. Linda: “Soms gaat de zaak voor en dat snap ik ook, maar niet iedereen ziet dat. Zij steken er echt hun hele ziel en zaligheid in. We zijn hier samen ingegroeid, we hebben het proces samen doorgemaakt.” Marc: “Onze vrouwen moeten wel een dikke huid hebben, zij zijn heel sterk. Soms staan ze er wel alleen voor. Dat heeft ons mam ook gehad. Gelukkig kunnen we allemaal goed relativeren, maar het is écht wel keihard werken.” Linda: “Ik ben ook supertrots. Leonie en ik staan er voor 200 procent achter en daarom gaat het denk ik ook goed.” Maria: “Ik denk dat ik wel 100 keer gehoord heb: ga maar alvast, ik kom wel. En dan kwam Gerrit niet meer. En ook met Kerstmis moest er soms een storing opgelost worden.” Tijd voor een lach, een drankje, een knipoog. “Nee”, klinkt het dan in koor. “Het voelt nooit als een offer. We doen het graag én altijd samen.”
De overdracht van het bedrijf aan Marc en Geert ging bijna zonder woorden. Dat ging gewoon zo, volgens de familie. “Het is goed gegaan, dus er lang over praten was blijkbaar niet nodig”. 2018, het was een goed moment, blikken ze terug. Tja, gewoon doen, tekenen, door. De nuchtere Koning-mentaliteit, zou je het kunnen noemen. Marc: “Ons pap bleef wel werken in het bedrijf, dat vond hij belangrijk.” Gerrit knikt. “Het was voor mij wel heel even een dingetje. Ik heb er een paar nachten van wakker gelegen en toen was het ook klaar. Toen was ik het gevoel kwijt en was ik vooral hartstikke blij dat ik betrokken kon blijven.” Ondertussen kan hij het zich niet meer anders voorstellen. “Ik heb het hartstikke druk! Golfen, sporten, op vakantie gaan of fijn iets doen met de kleinkinderen.” Marlijn: “Ons pap zit nooit stil, die is altijd bezig. Dat is het ondernemende in hem. Als hij een paar minuten niets te doen heeft, gaat hij al bedenken wat hij kan gaan doen.” Gerrit: “Wat ik nu ervaar, dat gun ik Marc, Geert en Marlijn ook. Ik geniet er echt van dat ik afstand van de zaak heb kunnen nemen. Dat had ik van tevoren nooit gedacht.”
Dat Koning uit zijn voegen zou groeien, dat had Gerrit wél voorzien. “Ik zag gewoon dat dat in hen zat. En ik wilde ze daarbij niet in de weg lopen, ze niet afremmen.” Marc: “Ons pap was en is graag gezien bij klanten. Hij draagt nog altijd enorm positief bij aan het bedrijf. Ons pap hoeft maar ergens binnen te lopen en het heeft impact. Hij komt binnen met een lach, gaat wat kletsen en lost zaken direct op.” En dan is er nog die beruchte ‘babbel van Gerrit’. Marlijn: “Wanneer hij weet dat een winkel verbouwd moet worden, loopt hij gewoon een onbekende supermarkt binnen en vraagt of hij even naar de machinekamer mag kijken. Ik denk dat hij het liefst heel de dag zou rondrijden en supermarkten zou bekijken.”
De soep gaat van tafel, de borrelplank kan erop. De kleinkinderen komen er even bij zitten.
Herinneringen ophalen
Met de borrel komen natuurlijk de sterke verhalen op tafel. De herinneringen. “Ik weet nog dat ik met ons pap een keer in de auto zat met de aanhanger, zie ik ineens die aanhanger tegen de heg rijden. Ons pap zei: ‘oh, het voelde al zo licht’.”, lacht Geert. “Wij samen die aanhanger uit de heg trekken.” Marlijn: “Ik weet nog dat we ons huis gingen verbouwen en dat we tijdelijk sliepen in het bedrijfspand. Dat was best heftig. We hadden een provisorische douche bij de kantine en sliepen gewoon op kantoor. Ik ben snel naar Eindhoven gevlucht en daar op kamers gegaan.” Oké nog een anekdote dan: “Ik heb ons pap wel eens opgehaald op een feestje om taxi te rijden, hij moest namelijk naar een storing toe maar had al wat biertjes op!”
Tot slot, de vraag der vragen, die ze altijd krijgen, tot vervelens toe: gaat dat nou goed als familie? “Daar worden we wel gek van, ja”, lachen ze. “Sommige mensen willen gewoon horen dat het niet goed gaat. Dan zeg ik: ‘we hebben vaak ruzie’, zegt Marc. “Maar de waarheid is gewoon dat het hartstikke goed zit.” Marlijn: “We hebben aan één blik genoeg, we voelen elkaar heel goed aan. Het enige nadeel is dat we elkaar buiten het werk niet zo vaak opzoeken omdat we elkaar op de zaak al zoveel zien.” Marc: “Ik loop wel regelmatig bij ons pap binnen om even over de zaak te vertellen, anders hoort hij het van een ander en dat vindt hij niet fijn.” Maria: “Voor de coronatijd aten we vaak iedere donderdag met zijn allen, dat was supergezellig. Met inmiddels 9 kleinkinderen werd dit toch wel wat veel als wekelijks ritueel. Maar misschien moeten we dat toch maar eens wat vaker doen.”
